Wereld

LArp

Links

De tijden zijn veranderd. Voor de ramp, de aardverschuiving die Dayar tot in het hart verwoestte, was het continent het bloeiende centrum van handel, kennis en macht. De akkers wierpen het hele jaar vruchten, de mijnen bevatten meer schatten dan ooit gedolven zouden kunnen worden en de goden strooiden gul met geluk. Dat er een ramp stond te gebeuren, was meerdere keren voorspeld. Maar wie hecht er waarde aan een groepje doemdenkers als in het leven alles voor de wind gaat?

Dus kwam het ongeluk onverwacht. Van de ene nacht op de andere wankelde Dayar op zijn grondvesten, sloegen machtige gebouwen tot puin en werden mensen,  dieren en zelfs hele dorpen verzwolgen door de oneindige honger van de aardbeving, die alles en iedereen binnen zijn bereik de diepte in trok. Dayar was die nacht in de greep van chaos, vallend steen, opstuivend zand en woedende kolkstromen, die het kwetsbare land overspoelde en de laatste vluchtingen wreed de pas afsneed.

Toen de laatste naschokken door de aarde trokken, was de omvang van de ramp pas goed te overzien. Het eens zo machtige Dayar was in tientallen stukken gescheurd, waarvan allen, op één na, naar de bodem van de Osmonaat waren gezonken. Het laatste stuk land en haar overlevenden leek eenzelfde lot te wachten; de enige herinnering aan het vroegere Dayar werd langzaam de golven van de Osmonaat in getrokken.

Het was Adolinus, een hooggeleerde van het Archivae, die dit noodlot wist af te wenden. Met hulp van de overgebleven Dayara ontwierp hij een vlottersysteem, waardoor het land in plaats van naar de zeebodem, langzaam met de golven mee begon te drijven. Zo ontstond Formanterra, een nieuw thuis voor de overlevende van Dayar.

Terwijl Formanterra door de onderstromen van de Osmonaat van het verwoeste thuisland begon weg te drijven, werd duidelijk dat de rampspoed nog niet ten einde was. De eens zo rijke akkers en mijnen raakten uitgeput, de voedselvoorraden iin de kelders slonken met de dag en honger, uitputting en onderlinge conflicten dreigden opnieuw de bewoners van Formanterra te verscheuren.

Was alles verloren? Het was op een mooie morgen in de lente dat de zon boven de horizon keek en men, vaag in de verte, een verandering opmerkte. Het waren bergen, de mistige contouren van een onbekende kust. Wie weet was toch nog niet alles verloren...


Land in zicht!